Wat is dat?
Met mijn montering heb ik die niet nodig.
Ook geen zoeker.
Ik maak eerst een zgn. pointing model.
Dat is een kaart van de hemelbol om mij heen.
De telescoop werkt een grid van pak hem beet 85 punten af. Maakt daar een foto en bepaalt mbv "platesolve" waar hij naar kijkt en wat de co-ordinaten van dat punt zijn.
Een soort van gezichtsherkenning. Han heeft daar een programma voor geschreven ASTAP. Dit werkt zo goed dat wereldwijd heel veel amateurastronomen dit nu al gebruiken.
Op de beide assen van de mount zitten heel nauwkeurige sensoren. Zo weet de mount-computer precies in welke richting hij kijkt.
Wanneer ik op een willekeurige ster richt, staat die precies in het midden van het beeld.
De montering volgt nu exact de baan van deze ster. Zo kan ik tot 20-30 minuten belichten zonder dat er enige correctie wordt uitgevoerd.
Dit noemen we "unguided imaging"
Knap staaltje techniek is dit. Zo ontzettend nauwkeurig.
Doorgaans wordt een volgkijker met aparte camera gebruikt. Zodra die een verplaatsing van een ster ziet tov de sensor, gaat er een correctiesignaal naar de mount om dit te corrigeren.
Dat is dan, je raadt het al "guided imaging". Dit vraagt veel minder van de nauwkeurigheid van je mount en dus veel betaalbaarder.
Zo'n volgkijker met zijn camera moet je telkens weer callibreren en opstarten met aparte software.
Dat zijn extra handelingen.
Dat hoef ik dus niet te doen. Gewoon schieten vanuit de heup en raak iedere keer!
